radia.daria

Opowiadanie „O konflikcie” z mojej nowej ksią

Opowiadanie „O konflikcie” z mojej nowej książki „Jadąc do Izraela z psami na przejście szlaku Israel National Trail wyobrażałam sobie, że przy okazji poznawania ludzi poznam różne punkty widzenia na konflikt między Izraelem a Palestyną. Niestety ze strony żydowskiej doszły mnie jedynie słuchy, że przed ich przybyciem nie było tu niczego, a na pewno luksusów, które są teraz, a strony palestyńskiej nie miała okazji poznać, bo moje dwa psy wywoływały w muzułmanach odruch w najlepszym razie wymiotny, a u kobiet pisk przerażenia i mijanie mnie szerokim łukiem. Nie wzięłam tego pod uwagę, ale przecież można było się tego spodziewać. Znowu byłam tylko turystką, nie reporterką, czy podróżniczką. Przed nami nic tu nie było, to dzięki nam wszystko wygląda jak teraz, są drogi szkoły, mówią Żydzi, jakby po przybyciu tu zastali dzikie plemię kanibali żyjące pod tekturą, z drugiej strony cóż jest tu teraz? Drogie mieszkania i konflikt. Wszystko trzyma się na włosku, na wątłej zbutwiałej nitce, ale jakoś się trzyma. Izrael i Palestyna ma swoje prawidła i koleje, których nie będę w stanie nigdy zrozumieć, więc godzą się z tym i zajmuję swoim życiem turystki. Żydzi są dla nas mili, a muzułmanie nie rozmawiają z nami przez psy, mieć cóż mogę, kulam tylko swój plecak przez kolejne kilometry. Wiem, że jeśli ktoś jest dla mnie miły teraz, to nie znaczy, że byłby miły w innych okolicznościach lub gdybym była kimś innym. Często podróżnikom zdarza się mylić te pojęcia i określać naród jako miły, bo jest dla nich, turystów miły, kiedy odbywają swoją turystyczną, wesołą pielgrzymkę nazywając się podróżnikami.
W Jerozolimie mieszkamy w parku miejskim, gdyż blisko mamy do weterynarza i jest to po prostu za darmo i legalne, a mamy namiot i toaletę obok. Agnes poznaliśmy, gdy łapaliśmy autostop z morza Martwego, jechała z przodu ze swoim niedawno na nowo poznanym ojcem, Niemcem, który równie niedawno odkrył, że jest też Żydem, dlatego też z nerwów rzucał hitlerowskimi żartami i aluzjami do komór gazowych, próbując pokazać, jaki ma do tego dystans, w głębi natomiast od razu był uczuć, że jest niezwykle śliskim, małym i starym człowiekiem…”CD w komentarzach👇

Najbardziej lubie poruszać się po swiecie w dni

Najbardziej lubie poruszać się po swiecie w dni powszednie w godzinach aktywności emerytów. Miedzy 10 a 13:30 dwa tygodnie po święcie zmarłych, do tego poniedziałek- to świetny czas by odwiedzić babcię na zaległy rajd po grobach, kiedy emocje tłumów juz opadną, ale cmentarz nadal tętni życiem, pękatymi kulami chryzantem, i wciąż sporą ilością świetlików zniczy tlących się w dopiero co wymienionych plastikowych wkładach przez wolontariuszy cmentarzy takich, jak moja babcia, tych nieopłacanych pracowników ćwierćetatowych na śmieciowych nie umowach za kompletny brak wynagrodzenia, ktorzy obowiazek ten nałożyli sobie sami na swoje barki, nieprzyzwyczajone do życia bez obowiązku. Zaczynam widzieć w tym wszystkim sens bycia potrzebnym, sens powtarzalnego zajęcia opiekuńczego, drobnych, ale tak ważnych spraw jak pilnowanie, by choć jeden wkład do zniczy palił się, znajomość ich wielkości względem lampionów, pasujące wiązanki, szczotka z szufelką ukryte w niewidocznym miejscu, małe kombinacje i wynalazki przytrzymujące wszystko w kupie, by nie odleciało z tym wiatrem, który niesie upierdliwie spadające liście z drzew.
Przypominam sobie o kolekcji zdjęć grobów z rożnych stron świata. To moje must do w każdej podróży. Karaibskie kolorowe krypty, jednorożce i gitary na grobach zmarłych nastolatków z Meksyku, płaskie i skromne płyty Irańczyków leżące na ziemi, po których można chodzić, podczas gdy u nas wejście na grób to jak splunięcie na zwłoki. Zauważam nową modę na polskim cmentarzu, ktora nieco zbliża nas w stronę egzotyki innych krajów (chociażby Gruzji) której w zeszłym roku prawie nie widziałam. Z szarego jak Polska lastryko spoglądają na mnie twarze starców w kolorze, całkiem spore i wyraźne, otwarte na nowe. To moda (na ogrodzeniu reklamuje się firma- zdjęcia na nagrobki) czy zmiana w społeczeństwie, otwarte ręce, odsłonięcie nie tylko lica, ale i duszy?

„And in me too the wave rises. It swells; it arc

„And in me too the wave rises. It swells; it arches its back. I am aware once more of a new desire, something rising beneath me like the proud horse whose rider first spurs and then pulls him back. „- Virginia Woolf „The Waves”
Model @salty_klaudia #waves #sesjakobieca #sesjasensualna #sesjawnaturze #akt #fotografiakobieca #fineart

W całej Kuźnicy czuć śladami letników wydepty

W całej Kuźnicy czuć śladami letników wydeptywanymi przez wiele pokoleń rodzin. Sa to ślady letniej błogości. Nie mam nic wspólnego z Kuźnicą, w której jestem raz na 7 lat, i chociaż jest mi tu dobrze, to ma dla mnie za wąskie uliczki, za mało przestrzeni, a domy są zbyt ciasno osadzone ze zbyt małymi ogródkami, żeby pomieścić wszystkie moje potrzeby na codzień. Nie ma w niej dębów, rozległych łąk a wiatr czasem przynosi zapach zdechłej ryby. Na plaży wyłazi ze mnie cały autystyczny chłopiec. Bezkres wody jest przytłaczająco nudny juz po godzinie, nie ma schronienia od słońca, ale od zimnego wiatru boli mnie głowa i przemarzają czubku uszu, nosa i miękkie miejsce nad łokciem. Piach klei się do wilgoci ciała, skóra zawsze wydaje się lekko zmiękczona wilgocią. Najgorzej jest znaleźć miejsce na plaży do wygodnego odpoczynku, bo bardzo nadwyrężać trzeba plecy albo ręce przy próbach czytania książki. Wtedy przychodzi Klaudia i przekopuje piach budując mi oparcie niczym poduszkę. To nie jest dla niej problem. Wie, że gdybyśmy musiały wybrać swój pierścień kapitana Planety to ja byłabym lasem a ona morzem. W jego lodowatej wodzie leży pewnie, zrzucana ciągle na brzeg przez uparte fale, które nasypują jej piachu do uszu, ale to nic, bo i tak ma niedługo wizytę u laryngologa. Wszystko po to, żebym mogła zrobić ładne zdjęcia, stojąc w ciepłej bluzie i ledwo mocząc swoje stopy w tej namiastce surowego zimna Bałtyku.
Czas w nadmorskiej miejscowości leci powoli dla ostatnich letników tych wakacji. Jemy ryby, chodzimy na boso od zatoki do morza i wzdłuż, odwiedzamy ludzi, którzy nie są moja rodziną, całujemy w kapliczce Maryję, machamy do motorniczego pociągu, by zatrąbił i czasem rozmawiamy o tym, ze po śmierci znikniemy w czarnej dziurze nieświadomości, której nieznane oblicze jest absolutnie przerażające. Dramat uciekającego życia miesza się z powolnym, rozciągniętym wypoczynkiem. Lokalsi zaraz zmierzą się sami ze wspomnieniami minionego lata, ciężko mi powiedzieć czy przykro mi na myśl o tej pustce o dźwięku lodowatego wiatru, czy czuję ich ulgę na długo wyczekiwaną samotność spokoju zimy. Tego się nie dowiemy, bo zawijamy nasz czas na pamiątkę i odjeżdżamy.

Jak to jest, zastanawiam się, że kiedyś mieszka

Jak to jest, zastanawiam się, że kiedyś mieszkając w Warszawie mogłam codziennie wychodzić, w ten chałas, w te komunikację z miejską tkanką, spaliny samochodozy, błyski neony i zapachy poliestrów spryskanych perfumami, i że nie bolała mnie głowa, że to leciało w tle jak familiada na trzecim planie rodzinnego obiadu, zbyt oficjalnego żeby powiedzieć, co się myśli na prawdę, bo jakoś nasze drogi się rozeszły. Wyciszyłam to nakładając na głowę worek jakby jutowy, naturalny i jakoś przecież żyłam, było lepiej, czasem coś się popsuło, ale Przecież każdy tak ma?
Teraz za to, żyję sobie w domku w lesie z moim przywilejem, że w ogóle mogę, bo tak się jakoś szczęśliwie ułożyło. Im dłużej obserwuję tkankę zieloną, brązową, piaskową, jasność powietrza, że sobie stąpam lekko, spokojnie chociaż bez bogactwa boso na trawie, tym trudniej wejść w stare wzmacnianie się tym, co miało mnie nie zabić. Wszystkie wysiłki społeczne męczą mnie nad wyraz, muszę odpoczywać tak bezpardonowo, ze mogłabym tym kogoś obrazić. Padają pytania. Czy ja może zawsze tak miałam? Najgorzej, że jeśli zawsze tak miałam, to co to oznacza, jaki wpływ przez tyle lat wywierało. Opadają powoli maski.
Nadal Słysze pogłos z głowy gdy powinna być kompletna cisza, nawet tu w lesie., niby element szumu pasikoników, niby niewyregulowane radioodbiorniki. Myślałam, że to dźwięk płynących fal elektryczności, ale kiedy wyłączyliśmy dopływ prądu nic się nie zmieniło. Tez tak macie? #samoświadomość #neuroróżnorodność #odpoczyneknałonienatury #odpoczynek❤ #kochamlas #aspi #opowiadnie #proza #czytam #piszę #pisze

Sosnowy brokat #glitterfade #brokat

Jak ratowałam szczeniaki cz1. Tego dnia w pomies

Jak ratowałam szczeniaki cz1.
Tego dnia w pomieszczeniu unosiła się zapowiedź nadchodzącej wilgoci, pamiętam, że musiałam palić w piecu pierwszy raz tego lata. Pan Tadeusz, mieszkaniec sąsiedniej wsi, który uważa że opiekuje się działką obok tymczasem po prostu lubi sobie pogadac po pijaku te same historyjki i nie zapinać rozporka, podjechał na swoim rowerze pod jurty śpiesznym tempem. Od razu się odpalił, że Zbyszek, jego sąsiad i serdeczny kolega, ma szczeniaki bo Pusia (córka, jego Pędzelka) urodziła w winogronach. I że Zbyszek to chciał je zakopać, juz im dół kopał a Tadek mu nie dał. Powiedział, że ja je wezmę do schroniska. Jakbym w ogóle wiedziała gdzie tu jest schronisko. Przyjechał więc do mnie, zasiał ziarno niepewności, uderzył w czułą strunę mojej empatii i odjechał równie śpiesznie na nadchodzący festyn w miasteczku gdzie jak mówił miały grac bajer ful, w co totalnie nie jestem w stanie uwierzyć,.
Oczywiście, że byłam wtedy w trakcie pisania tekstu za pieniądze, ale wiedziałam, że ziarno kiełkuje szybko niczym rzeżucha na ligninie i nie da mi spokoju. Powiadomiłam znajoma specjalizującą się w takich akcjach, której obojętne jest już ile więcej ma psów w domu do adopcji. Niestety okazało się, ze jest w pracy i ta misja została powierzona mnie na dzień dzisiejszy (tzn dzień pierwszy). Cały mój spokojny, pracowity dzień właśnie się zakończył otóż na moich barkach spoczęła misja niewygodnego kontaktu socjalnego, z drugim człowiekiem i powiedzenie czegoś niemiłego, zderzenia go z gorzką rzeczywistością jego życia za mgła nałogu alkoholowego. Jestem najgorszą dziennikarką na świecie, i nienawidzę pytać obcych ludzi o rzeczy, na które ja sama nie chciałabym odpowiadać np jak się czują z tym, że ktoś zamordował ich dziecko. Mój pierwszy raz kiedy musiałam pojechać na miejsce zbrodni i zadać pytanie randomowemu sąsiadowi co sądzi o sąsiadce, ktora wraz z trójką dzieci została zamordowana przez koleżankę zazdrosną o utarg z handlu pańską skórką na Powązkach, zakończył sie tym, że na mrozie 4 godziny kręciłam się koło budynku i jak tylko ktoś przechodził to uciekałam, żeby nie musieć zadawać pytania….CD w komentarzu.

Nadchodzą 3 białe z czarnym zdjęcia, gdzie wyst

Nadchodzą 3 białe z czarnym zdjęcia, gdzie występuje mały jak kropka pies i duże drzewo, tez małe wobec oddychającej wokół niego przestrzeni. Obiektywem 25mm Zeiss. #25mmzeissbatis #zeissbatis25 #zeisslens #monochromephoto #blckandwhitephotography #mistymorning #naturephotography📷 #35mm #lensculture #sonya7riii #sonyalpha

Chciałam ogłosić, ze udało nam się przeżyć

Chciałam ogłosić, ze udało nam się przeżyć w jurcie zimę i nawet -20. Przy taki temperaturach poniżej -10 trzeba w nocy wstać i dolozyc do pieca. Mój organizm ustawił się tak, ze spać idzie po 1szej, a potem budzi mnie każda temperatura poniżej 15 stopni na plusie. Mimo, ze mrozy dawno minęły powiew żeśkiego chłodu karze mi natychmiast wstać z jakaś taka traumatyczna myślą, ze musze natychmiast dodać do pieca. Okazuje się jednak, ze nie i ide spac dalej. Chociaż miało to swój urok. Mieszkają gdzies blisko orly bieliki. I przyleciały żurawie- Grażyna i Janusz jak co roku. Sikorki nadal chcą jeść, musimy dodawać wydatki na ich żywienie do budżetu żywienia psów, być może kwoty beda podobne. Sa grube i wszystkie przeżyły zimę. Być może zaburzymy lokalny ekosystem zbyt silnie rozwinięta populacja sikorek. Kleszcze zaatakowały zanim śnieg zdarzył cały stopnieć. Musze sobie popisać o przyrodzie, bo dziś byłam pol dnia w Warszawie i co najgorsze Piasecznie i odchorowuje to bolem głowy i betonotrauma.

Nie moglam zdecydowac sie na jeden filtr wiec kazd

Nie moglam zdecydowac sie na jeden filtr wiec kazde zdjecie ma inny. Zrobione rano telelefonem przez mojego chlopaka, pewnie jutro juz nie beda istniec jak podniesie sie temperatura. Sa doskonale. Zamarznieta woda to jak mozna zauwazyc na moim profilu motyw ostatnio przewodni..

⁣„Saturn zimnem ziemię smaga, lód się w moj

⁣„Saturn zimnem ziemię smaga, lód się w moje serce wkrada. Czas od pięt mnie cicho zjada”.⠀
⠀
⠀
#szałniebieskichciał #icephoto #icepatterns #dziadekmróz #naturephotography📷 #naturepatterns #winterpattern #winterphotos #naturegeometry #icegeometrics #sonya7riii #takumar50mmf14 #supertakumar50mmf14 #50mmphotography #50mmlens #wintersunsets #lensculture #lensculturelandscape

A to jest moje najulubieńsze, centralny kadr, naj

A to jest moje najulubieńsze, centralny kadr, najprostsze. Jest tu miejsce dla człowieka i dla lasu. Człowiek ze swoją delikatną skórą jest na ten las otwarty, ale dziecko jest chronione. #maternityportraits #mothernaturephotography #mothernaturesbeauty #matknatura #matkainatura #sesjarodzinnawarszawa #sesjarodzinna #sesjawlesie #matkaidziecko #sesjadziecieca #fotografiarodzinna #fotografiadziecięca #sesjewnaturze #fotografkozienice #fotografkadziecieca

Drugie foto z sesji z @klaudiayoga i Zoją. Pt „a tak sobie leżę z dzieckiem na mchu i kontempluje wierzchołki drzew”. Background sesji w poprzednim poście a tu się dzieje dodatkowe poświęcenie gdyż leżenie na mchu z gołym tyłkiem, jakkolwiek mech wyglada jak zielona chmurka, puchata poduszeczka uszyta ręka matki natury, tak rzeczywistość jest taka, ze są tam małe patyczki, iglaczki, szyszki oraz duże mrówki. A naokoło wciąż, wiadomo, komary bo przeciez był październik i czemu miało by juz nie być komarów... ale bylo warto! #maternitysession #maternitypictures #maternityportraits #motherkids #familyportraitphotographer #kidphotography #fotografiadziecieca #fotografiadzieci #fotografiarodzinna #fotografkozienice #kozienice #fotografwarka #fotografiarodzinnawarszawa #voigtlander35mm1_7ultron #sesjarodzinnawarszawa #sesjazdjeciowawarszawa #forestsession #sesjawlesie #naturalnezdjecia

W październiku miałyśmy z Klaudia @klaudiayog

W październiku miałyśmy z Klaudia @klaudiayoga sesje typu #maternity w lesie i to bez ubrań. Klaudia jest nie dość, ze moja najlepsza przyjaciółka od 25lat to jeszce jest najbardziej wysportowana osoba jaka znam, wlasciwie jej imie moglo by brzmiec „cwiczenia fizyczne”. Ma wspaniale zbudowane cialo trenowane latami przeroznymi sportami, a od wielu lat joga. Jej cialo jest jej projektem. Ciąża, jesli chodzi o cialo i powrót do formy, tez potraktowała jako projekt i obecnie wyglada lepiej po ciazy niz ja bez ciąży (XD). Może jakbym robiła te ćwiczenia co mi daje to w moim ziemniaku/brzuchu wyrzezbily by się, niczym w pieczątce robionej na plastyce z ziemniaka, zalążki mięśni.Poza tym Klaudia jest nie dość, ze mądra, zdolna to jeszcze dzielna. Prawdziwy wojownik i #pocahontas do tego stopnia, ze nie tylko trenowała Krav Mage, jujitsu i miala poobijana twarz po zawodach, a dawno temu na imprezie w jakims klubie broniła mnie przed jakaś laską w kiblu i złapała ja za włosy jak Rutkowski detektyw łapie okazje żeby o nim mówili, czyli mega mocno. Wiec jakby tego było mało to zgodziła się zrobić sesje kompletnie nago w lesie w sezonie grzybiarskim w weekend (akurat, bogu dzieki, nikt nie przechodził) a do tego sezon komarowy chulal na całego. Bo rozbieranej sesji założyła body, które było tak skąpe, ze w praktyce to komary nawet nie zauważyły i zaczęła robić jogę i stawać na rekach (a ja oczywiście zdjęcia). W następnych dniach pokaże jeszcze dwa zdjęcia z tej sesji i zapraszam na „madkowe” sesje szczególnie na łonie matki natury (nie daje zniżek za rozebranie się XD). #maternityphotos #maternitypics #maternitysession #sesjarodzinna #sesjanoworodkowa #zdjeciarodzinne #fotografiarodzinna #fotografiamaternity #matkazdzieckiem #niemowle #zdjeciadzieci #sesjadziecka #fotografiadziecieca #sesjawlesie #sesjanaturalna #miłosc #fotografrodzinny

⁣Cz 3 tryptyku na pożegnanie jesieni.⠀ ⠀ K

⁣Cz 3 tryptyku na pożegnanie jesieni.⠀
⠀
Kiedy przejechały koparko kosiarki przyszedł czas na koparki wyjmujące z kanałku różne rzeczy, od drewna, tam bobrów po wodorosty i mul. Zamartwiałam się o żeremia bobrów, które stały im na drodze. Przyjechał tym razem szef nadzorca. Nieduży sympatyczny człowiek, który mimo wszystko mial w sobie coś chytrego i wujaszkowatego, chociaż zupełnie się z tym nie ujawnił. Powiedział, ze od naszej działki beda jechać tylko po jednej stronie bo i tak nie dało się przejechać dzieki czemu żeremia bobrów zostały zachowane. ⠀
⠀
Patrzyliśmy tępo na te pracująca koparke metodycznie kawalek po kawałku i ciężko było powiedzieć czy był to stan bardziej medytacji czy bardziej stuporu. Wybierała czarny, śmierdzący starymi rybami muł z dna kanałku i rozprowadzała go po brzegu naokoło niczym jakąś ropę, dzieki czemu otoczenie naszej działki i cały kanałek zamiast wyglądać jak z „Pieśni o szczęściu” Baczyńskiego to sprawia wrażenie jakby go ktoś oblał naokoło czarnym asfaltem.⠀
⠀
Pan od koparki (ten sam co mial opuchniętą twarz od zęba, już wyraźnie w lepszym stanie) zatrzymał koparkę i powiedział, ze ma wrażenie (tu wyjął papieroski) ze tam pod maska gdzie silnik to utknął jakiś ptaszek i on tak ćwierka (tu zapala) i płacze i może warto to sprawdzić. ⠀
⠀
Robota od przyjazdu nadzorcy szla jakby trzy razy szybciej, ani się obejrzeliśmy a cala ekipa była juz na głównej łące przy wejściu do puszczy. Wczoraj było juz właściwie tylko wspomnieniem niepokoju. Poszłam dziś z psami w tamta stronę i nie było szefa a koparki o godzinie 10 stały w tym samym miejscu. Z daleka zobaczyłam jednego pana jak stal i powoli obierał banana ze skorki. Jego dwaj koledzy z kosiarek na skraju lasu zbierali sobie grzyby. Mieli dwie pełne siatki. A to polowa listopada, można było pomysleć, ze grzyby juz dawno się skończyły....⠀

⁣Cz 2 tryptyku na pożegnanie jesieni.⠀
⠀
⠀
Wiec nieduży sąsiad w dzwonach z agrafka na rozporku powiedział mi co się tu na prawdę dzieje. To nie droga szybkiego ruchu z dnia na dzień budowana po cichu tak, żebyśmy się nie zdarzyli do kanałku przykuć łańcuchami. To zdarzające się raz na 4-6 lat generalnie czyszczenie jakichś 30km kanałku. Widzę daleko koparkę na tych dzdzowniczych kolach jak czołg tylko, ze jest to koparko kosiarka a kilkanaście metrów za nią zmierzają juz ludzie z kosiarkami ręcznymi. Idę do pana na koparce zapytać w czym rzecz, jak planują przejechać przez moja działkę i ja zaorać, a najważniejsze pytanie czy zamierzają wbrew prawu pozbawić domu naszych przyjaciół bobrów. ⠀
⠀
Zaczyna padać, pogoda jest jeszcze bardziej chujowa niż na wszystkich swietych. Obserwuje z mostku metodyczna prace koparki i myślę sobie, ze mogla bym na to jeszcze patrze trzy godziny, bo czemu nie. ⠀
macham, ze chce rozmowy. Wysiada z koparki typowy polski mężczyzna po 50tce brązowe włosy i wąs, trochę okrągły w rysach twarzy, taki obło pękaty. Ma spuchnięta polowe twarzy i natychmiast wnioskuje, ze to od wódki. ⠀
Mówi, ze oni tu skoszą te roślinność wzdłuż kanałku a potem przyjadą koparki i wyjmą zielsko i skarby ze środka. ⠀
Dodaje, ze boli go ząb od kilku dni i tak spuchł, chyba wiedział, ze ludzie myślą, ze to od wódki i potrzebował się wytłumaczyć, żeby nie było. Zapala papierosa. O bobry mam się nie martwic, nic im nie zrobią.⠀
⠀
⠀
Następnego dnia przychodzą z kosami ręcznymi, jeden pan ma szczurza twarz i niezwykle krzywe zęby a drugi jest z ukrainy i nie umie odpowiedzieć na moje pytania. Obydwoje wyglądają jakby od trzech dni nie pili.⠀
⠀
⠀
Pod wieczór przyjeżdża koparka i pan parkuje ja u nas na działce. Koparka nazywa się Kubota. To poprawia mi humor bo jak patrze jak obcięli kanałek naokoło to wcale a wcale mi się to nie podoba, brakuje tylko żeby wylać tu trochę betonu i posadzić na nim tuje, psy zamknąć do kojca bo jak sikają na tuje to tuja się pali, a przed tym wszystkim rozciągnąć rolkę idealnej, 3cm trawy. ⠀
⠀
Cd jutro.

Dziś zaczynam serie 3 odsłon schyłku jesieni.

Dziś zaczynam serie 3 odsłon schyłku jesieni. Zaraz zaczniemy zimę, jestem gotowa.
Cz.1
Ostatnio udało nam się postawić jurtę. Wyglada co prawda jakby zabrakło nam pieniędzy na obudowę i pożyczylibyśmy 20 bardzo dugo używanych plandek od bezdomnych z zimy 2010. Nie brak tam i styroporu, wiec wszystko jest takie na słowo honoru dopóki czegoś nie uszyjemy, zeby ta jurta nie namiękła deszczami i się nie rozpadła na ciapę niczym namoczony karton, nie pokryła czarnym toksycznym dla płuc grzybem.
Tylko postawiliśmy te nasza jurtke, nie mijają 3 dni a w odległości moze 100 metrow słychać traktory i jakis skrzeki groźnych maszyn, niczym projekcja własnego oblanego potem snu, ze jutro przyjadą buldozery i zniszczą nasza nature2000 by postawić drogę szybkiego ruchu, a uśmiechnięty nieszczerze pan w czystym garniturze będzie odganiał nasze szczekające psy nadal się szczerząc.
Przyszedł pod kanalek (który dzieli nasza działkę na 2 części) nawet sąsiad zza dalszej drogi, którego nigdy nie widziałam a którego nazywamy Fritzel, bo mieszka odludnie jak my a do tego przy ścieżce prowadzącej do domu postawił znak „stop”, wiec samo się przez się nasuwa, ze trzyma w piwnicy jakichś członków rodziny, którzy od urodzenia nie byli na zewnątrz. Okazał się być miłym i niedużym starszym panem w brązowych dzwonach trzymanych z lat 70, z rozporkiem zapiętym na agrafkę. Przyszły za nim jego onieśmielone moimi czterema, dwa pieski. Powiedział nam co się wydarzy w przeciągu najbliższych dni i co tam robią te agresywne maszyny dajmosy. Cd jutro.

#zycienawsi #wiejskiezycie #koniecjesieni #jesienneklimaty #jesień2020 #opowiadanie #historyjka #blogożyciu #blogpodróżniczy #fotografianatury #przyrodapolska #przyrodawobiektywie #fotografiaprzyrodnicza #landscape_hunters #splendidearth #landscapeart #landscapeart #naturevibes

Moj chłopak, pierwszy architekt naszej jurty. @r

Moj chłopak, pierwszy architekt naszej jurty. @reneskroch #portraitmood #portraitphotographer #cinematicportrait #movieportrait #lensculture #35mmphotography #supertakumar50mmf14 #supertakumar #sonyalphaportrait #sonya7riii

⁣To zdjęcie jest jak kadr z filmu (btw moją wy

⁣To zdjęcie jest jak kadr z filmu (btw moją wymarzoną opcją pracy fotograficznej są zdjęcia z filmów) i mój film dziś przedstawia się następująco.⠀
⠀
⠀
Kiedyś (mam na myśli jakieś 8 lat temu) napisałyśmy z koleżanką ekstra książkę dla dzieci (ekstra, bo ją niedawno czytałam i nadal jest spoko) i oczywiście nikt nie chciał jej wydać. Mimo rekomendacji. Moja koleżanka dziś wchodzi na starego maila i pośród spamu i wezwań z GUS sprzed kilku lat jest email z wydawnictwa (które ma dużo książek z bardzo creepy okładkami, podsumowałabym je stylem cyfrowej księżniczki grafik płakał jak projektował w 2002 roku), że troche późno ale może i by wydali tę książkę. Koleżanka zadzwoniła, po miesiącu od dostania maila, po 8 latach od wysłania pierwszego maila i Pani mówi, ze jeszcze nie przemyślała oferty, ale za jeden dzień oddzwoni.⠀
⠀
To mi przypomina, ze za swoją pierwszą i jedyną wydaną. Książkę zarobiłam 800 zł i tylko dlatego, że. Redaktor był miły ,sam na tym przegrał i chyba mu się nie chciało dokładnie liczyć więc zaokrąglił górę. Wiecie jak teraz płacą za książki, które ostatecznie kupi 200-1000 osób? XD⠀
⠀

Zdecydowalam, ze najwyzszy czas żeby miec takie k

Zdecydowalam, ze najwyzszy czas żeby miec takie konto gdzie bede mogla wrzucac zdjecia, zeby mozna sie bylo w końcu oficjalnie, sama przed sobą nazwac fotografem (bo ja mam tak, że ani się nie lubię nazywać pisarką ani fotografem, bo do tego to trzeba mieć 60 lat doświadczenia a conajmniej 20, wcześniej nie ma opcji, żeby się tak tytułować, bo to nieskromnie wszycy się będą śmiać i lepiej jeszcze kolejne 5 lat przesiedzieć w piqnicy własnej skromności i się pokornie uczyć i nie wychylać). ⠀
⠀
To konto juz istanialo, tylko ze z opowiadaniami podroznymi a tekst to moja pierwsza siła i pierwszy zawod zaraz przed zdjęciami. ⠀
Zapraszam więc tych co tu się już pojawili na dalszy rozwój moich wydarzeń. ⠀
⠀
Z tej okazji dokonałam pierwszych autoportretów naciskanych palcami mojego chłopaka, ale z moimi ustawieniami więc technicznie to autoportret. nowym obiektywem radioaktywnym #supertakumar50mmf14 #autoportret #selfportraiture #fotografka #fotografiaportretowa #fotografialifestyle #fotografkawarszawa ⠀
⠀
⠀
⠀
⠀

Wczytaj więcej… Obserwuj na Instagramie